101 Bettmümpeli, von Karen Meffert
Wie s cha gah, wänn me nüd zfriden isch
Ein Maa, wo mit sinere Frau imene Hüüsli mit Strohdach amene Bärghang gwohnt hät, hät all Tag gjomeret:" Eso ne Frau hät doch s schönscht Läba, cha diheime blibe, muess nume echli choche, aber ich, ich muess ufs Fäld use und muess mi schinde und plage!"
Amene schöne Tag isch es dr Frau zdumm worde, und sie hät gzeit:"Guet, hüt gang isch emal ufs Fäld und du bliebsch und machsch s Ässä."-
Und eso isch es gsi. " Guet", hät de Maa dänkt, " dänn schoch ist mir grad en Riisbrei, mis Lieblingsässä."
Und er hät gschwind es Füür gmacht. Aber idäm Momänt haät d Chueh im Stlal afa brüelä vor Hunger. " Chasch dänk gschnäll s Wasser ufs Füür gstellt. Aber d Chueh hät nüd ufghört brüele. " I chumme jo scho, jetz wart doch au!" hät de Maa gschumpfem wil er zerscht na hät wlle de Riis is chochig Wasser zeu. er hät scho gmerkt, dass s Diheimeblibe au nüd graed gar eso bequäm isch. Dänn isch er äntli in Stall und gseht, dass gar e keis Fuetter parat isch . " Potz Blitz", hät er dänkt, " wänn isch jetz zerscht naö muess Fuetter richte, gaht mir de Riis übere." Also hät er d Chueh gna und hät sie vom Barghang abe ufs Huusdach geführt, demit sie döt chönni Fuetter sueche. Und dass sie nüd abegheit, hät er ihre en Strick durs Chämi i d Chuchi abegla. Dänn isch er i d Chuchi zrugg, hät dät das Strichändi sich sälber ums Bei gwichlet und witer zum Riisbrei glueget. Underdässe isch aber d Chueh bis zum Dachrand ane, hät döt es paar Gräsli gseh, hät de Hals uusgstreckt und - isch natürli vom Dach abetrolet. Wil aber de Strick z churz gsi isch, hät sie mit de Bei nüd ganz an Boden abe möge. I dr Chuchi aber häts de Maa mit em Strick ums Bei a d Dieli ufeglupft, mit em Chopf grad über em Rissbrei. Zum guete Glück isch d Frau grad vom Fäld heicho. Sie hät d Chueh gseh hange, hät gschwind ihres Jätmässer gna und de Strick abenandgschnitte, eso dass d Chueh wider uf d Bei cho isch. Derno gaht sie i d Chuchi und hät welle mit em Maa schimpfe. Wie aber stuunet sie, so sie dä gseht, mit em Chopf zmittst im Riis. Sie hät em usehgulfe und de Chopf, wo ganz volle Riisbrei gsi isch, gschwind abgwäsche.
Do hät de Maa gseit:" Liebi Frau, muesch nümme schimpfe. Vo jetz a wott ich nümme jommere. Im Zuekunft gang ich wider ufs Fäld und du blibsch diheime.
Jedes bi sinere Arbet, wienes sich ghört."
Und so händ sies au ghalte.
Mit freundlichen Grüssen
Veronika Klepac
